Συνεχίζοντας από το προηγούμενο άρθρο, θα αναφερθώ στα επεισόδια που εξελίχθηκαν στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και ειδικά στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Στις μαζικές διαδηλώσεις που διοργανώθηκαν κατάφεραν να εισχωρήσουν στοιχεία που για μια ακόμα φορά έφεραν σε πέρας το έργο τους: να αμαυρώσουν τη διαμαρτυρία του κόσμου και τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του. Πλέον και εγώ συντάσσομαι με αυτούς που λένε ότι τα άτομα αυτά είναι κατευθυνόμενα και λειτουργούν με αποκλειστικό σκοπό να αποπροσανατολίσουν τον την κοινή γνώμη από τα πραγματικά θέματα και ζητούμενα.
Στην προκειμένη περίπτωση το θέμα ήταν η συνεχισόμενη και ανεξέλεγκτη αστυνομική αυθαιρεσία και πάλι ασχοληθήκαμε με καμένες βιτρίνες, πλιάτσικο και κατεστραμένες πανεπιστημιακές σχολές. Δεν δίνω κανένα ελαφρυντικό σε αυτούς που καταστρέφουν ξένες περιουσίες, πόσο μάλλον τη δημόσια περιουσία. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο κάποιος καταστρέφει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Πώς κάποιος βάζει φωτιά στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Πώς κάποιος βάζει φωτιά σε χώρους εργασίας θέτοντας σε κίνδυνο τους εργαζόμενους. Πώς κάποιος στερεί το μεροκάματο από εργαζόμενους που δεν φταίνε σε τίποτα... Κοντέψαμε να ξεχάσουμε τη δολοφονία του Αλέξη και ασχοληθήκαμε με αποκαίδια και θρύψαλα. Σε κάθε παράπονο θύματος των ταραχών υπάρχει στα χείλια μερικών και ένα "αλλά". Ας τους πει κάποιος πως άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Μακάρι να τιμωρηθεί με τη μέγιστη ποινή ο αστυνόμος νταής. Γιατί όμως πρέπει να χαλάμε ότι μας πήρε χρόνια να φτιάξουμε, που δυστυχώς δεν είναι και πολλά...
